شب محراب و سجده در خون ...

انقدر متواضع بود که هر شب ماه مبارک را برای افطار به یکی قول می داد     امشب رو به ام کثوم وعده داده بود     گفت دخترم پیشه توام      ام کثوم در پوست خود نمی گنجید      خوشحال به حسن و حسین هم حبر داد

رنگ اش عوض شده بود     ام کثوم سفره را انداخت     بابا آرام نداشت     زیر لب زمزمه میکرد: لاحول ولا قوه الا بالله     بابا امشب چی شده؟     سفره آماده بود     نان جو و نمک     اون شب بابا بعد از سفره یه راست رفت کنار پنجره     به ستاره ها چشم دوخت     هنوز زیر لب زمزمه می کرد     بابا چرا قرآن میخونی؟     زیر لب از محمد عذر می خواست     از عروسی با زهرا میگفت      بابا چی شده؟     محمد: علی زهرایم را همین گونه که به تو می دهم از تو خواهم خواست          خاطراتش را مرور کرد     صورت نیلی محبوبش  زهرایش ....     قولی که به محمد داده بود      بابا وقنی انا لله می گی دلم می ریزه     تازه اون موقع بود که پهلوی شکسنه رو دیده بود     بابا تروخدا جواب ام روبده     علی  صورتش را پایین انداخت     ام کلثوم هم صورت برگرداند     هیچ کس نباید اشک های علی را ببیند

همه چیز برعکس شده!

روایت یتیمان کوفه هم

از 2 شب پیش سحر کسی نیومده       حکیمی گفته شیر براش خوبه       برعکس شده        اون می اومد در خونشون       حالا همه صف کشیدن پشت در خونه         همه در انتظار هستن        بچه ها دون دون میان     :برمیگرده آقامون !      منتظرن     خیلی ها میگن یه نماز جماعت دیگه پشت سر علی       بچه یتیم ها بغ کردن کنار کوچه       همبازیمون برمیگرده

ام کلثوم هنوز به فکر آخرین افطار       حسن وحسین در فکر پیوسن پدر به مادر

روایتی است در کوفه

داستان اشک و زاری کوفه        داستان انتظار کوفه        داستان غربت علی و فرزندانش         داستان پهلوی شکسته و فرق شکافته .....

داستان نامردی کوفه

   گشتم پا برهنه ،‌تمام نخلستانهای بی کسی را گشتم ، تا اینکه دل گفت:‌ گشتم نبود نگرد نیست . خمیده قامت و شکسته دل نشستم، زیر هر نخل آوایی شنیدم، از روزن هر چاه ندایی برخاست که: « نه هر که چهره بر افروخت دلبری داند »

 به چه خیره شدی؟

 یتیمی دیدن دارد؟

نوشته شده توسط : مطلع

نظرات دیگران [ نظر]